Φ180

Ιστορία της Νεότερης Φιλοσοφίας

Αντικείμενο της παράδοσης είναι η φιλοσοφική σκέψη των νεότερων χρόνων, όπως αυτή αρθρώνεται μέσα από το έργο των ορθολογιστών φιλοσόφων του 17^ου αιώνα (Descartes, Spinoza, Leibniz) και των Βρετανών εμπειριστών (Locke, Berkeley, Hume). Ιδιαίτερα θα εστιάσουμε σε ένα κεντρικό ερώτημα που απασχόλησε αυτούς τους φιλοσόφους σχετικά με τα θεμέλια και το εύρος της ανθρώπινης γνώσης. Στο πλαίσιο αυτό θα εξετάσουμε το ζήτημα της σχέσης νου και σώματος, το ζήτημα της ύπαρξης του εξωτερικού κόσμου, το ζήτημα της ύπαρξης του Θεού, και την δυνατότητα θεμελίωσης της γνώσης στην ανθρώπινη νόηση και εμπειρία.

Βιβλιογραφία: Ν. Αυγελής, Εισαγωγή στη Φιλοσοφία (Θεσσαλονίκη: 2001), A. Kenny (επιμ.), Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας (Αθήνα: Νεφέλη, 2005), J, Cottingham, Φιλοσοφία της Επιστήμης Α: Οι Ορθολογιστές, και R. S. Woolhouse, Φιλοσοφία της Επιστήμης Β: Οι Εμπειριστές (Αθήνα: Πολύτροπον, 2003).