KΨΒ367

Χρονικότητα και ανάπτυξη της έννοιας του εαυτού

Ο τρόπος που τα νεαρά υποκείμενα ενθαρρύνονται από τους σημαντικούς άλλους να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και να θυμηθούν ή να αφηγηθούν συμβάντα από την καθημερινή τους ζωή σχετίζεται με τη σταδιακή κατάκτηση της αίσθησης της συνοχής και της συνέχειας του εαυτού στο χρόνο.

Πιο συγκεκριμένα, στο σεμινάριο θα συζητηθούν τα εξής θέματα:

• αναπτυξιακές θεωρίες για τη μετάβαση από την αίσθηση στην έννοια του εαυτού
• η αναπτυξιακή πορεία της αντίληψης του χρόνου
• η σχέση χρονικότητας και συνείδησης
• η ανάπτυξη της αυτοβιογραφικής μνήμης και της αφηγηματικής ταυτότητας
• η διυποκειμενικότητα ως πλαίσιο ανάπτυξης του εαυτού

 Οι φοιτητές θα εκπονήσουν γραπτή εργασία που θα βασίζεται σε ξενόγλωσση και ελληνική βιβλιογραφία. Τα κείμενα προς μελέτη θα αναρτηθούν στο studentsweb. Επίσης θα είναι διαθέσιμα σε έντυπη μορφή στη Βιβλιοθήκη, σε ράφι του Σεμιναρίου.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία:

• Bauer, P. (2007). Remembering the times of our lives: Memory in infancy and beyond. NJ: Erlbaum Associates.
• Kant, I. (1976). Κριτική του Καθαρού Λόγου. Αθήνα: Παπαζήσης
• Merleau-Ponty, M. (1945). Phénoménologie de la Perception. Paris: Gallimard.
• Πιαζέ, Ζ. (1979). Προβλήματα Γενετικής Ψυχολογίας. Αθήνα: Υποδομή.
• Ricoeur, P. (2008). O ίδιος ο εαυτός ως άλλος. Αθήνα: Πόλις.
• Σαμαρτζή, Σ. (2003). Αντίληψη, κατανόηση και κατασκευή του χρόνου: ψυχογνωσιακές προσεγγίσεις. Αθήνα: Καστανιώτης.
• Stern, D. (1985). The interpersonal world of the infant: A view from Psychoanalysis and Developmental Psychology. NY: Basic Books.
• Vygotsky, L.S (1997). Νους στην Κοινωνία: H ανάπτυξη των ανώτερων ψυχολογικών διαδικασιών. Αθήνα: Gutenberg.
• Χαρτοκόλλης, Π. (2006). Χρόνος και Αχρονικότητα: Παραλλαγές της χρονικής εμπειρίας (μία ψυχαναλυτική προσέγγιση). Αθήνα: Καστανιώτης.